Σκόρος.

Έχω να συντηρήσω μια σχέση. Να συντηρήσω μια σχέση με έναν χωρισμό. Nα συντηρήσω ενός σπιτιού τη σχέση του μαζί μου. Έχω να συντηρήσω τη σχέση μου με την εικόνα. Έχω να συντηρήσω μια κατάσταση και να συντηρήσω τις φιλικές μου σχέσεις. Έχω να συντηρήσω το παγωτό μου και να συντηρήσω τα παλιά μου ρούχα. Να συντηρήσω τη σχέση μου με τους γονείς αν όχι να τη φτιάξω καλύτερη. Να συντηρήσω τα ρολόγια μου που βρίσκονται σε κάθε μου σχέση παρόν και τη σχέση με τους αγνώστους και τους περιστασιακά γνωστούς σε οποιαδήποτε κοινωνική συναναστροφή. Έχω να συντηρήσω την σχέση μου με τις γλάστρες που μου ανατέθηκαν δίχως να τις ζητήσω και να τις κάνω να ανθήσουν ξανά. Έχω να συντηρήσω την σχέση μου με μια ανεργία. Να συντηρήσω τη μνήμη μου και τις θύμησες της. Έχω να συντηρήσω το λαπτοπ που με ανέχεται. Έχω να συντηρήσω τα παλιά μου έπιπλα. Να συντηρήσω ακόμη και τη σχέση μου με τη νύχτα όταν πέφτει και μου κρατά μούτρα, και με εκδικείται κρατώντας με ξύπνιο. Και η συντήρηση δεν μαθαίνεται. Επιδιώκεται όμως, αλλά και εκδιώκεται. Αναγκάζεται να σε αναγκάσει να την συντηρήσεις σε όλα σου. Και να της πας κόντρα και να σου τη βγει στην επόμενη γωνία. Να συντηρήσω τον εαυτό μου έχω, την σχέση μου μαζί του έχω, για να συντηρήσω την τους τις τα υπόλοιπα σχεσιακά μου συμπλέγματα, τη σχέση, μαζί τους. Ποια συντήρηση είναι η πρώτη, ποια θα πρέπει να πάρει τη θέση της και ποια την λαθεμένη για να κάνει τη διαφορά στις άλλες, τις πιο πριν και τις πιο μετά. Κάπου τις χάλασα αυτές τις σχέσεις και ξάφνου δεν ήθελα να συντηρήσω τίποτα και καμία. Τον εαυτό μου ούτε. Προσωρινά ζήτησα ανακωχή απ’ όλες αυτές. Μα η συντήρηση δε περιμένει. Και μου το είχε πει δίχως λέξη. Μου το έδειξε δίχως νεύμα. Και έμεινα στης συντήρησης τη λίστα δίχως να ξέρω τι να βάλω πάλι πρώτο δεύτερο και την ακολουθία τους. Ο εαυτός μου και εγώ, ήταν η μόνη φράση που έλαβα μέσα από μια κλήση τηλεφωνική. Εγωιστικά αληθινή.