θύμησες.

Θυμάμαι τον τρύγο στο χωριό, το κόψιμο, το μάζεμα των σταφυλιών από τα τσαμπιά με τόση προσοχή. Με ένα μαχαίρι κοφτερό ή ψαλίδι στους μικρότερους. Να τα μαζεύεις στα τελάρα μέσα, με τη χαρά να βγουν πολλά. Όχι για παραγωγή, όχι, μονάχα για να γεμίσουν τα βαρέλια στο κατώι. Εκείνο το κατώι με τις μυρωδιές του μούστου και της μούχλας. Ηδονιστικά ωραία αίσθηση, να κλείνεις την πόρτα και να την ανοίγεις ξανά για να πάρεις μια δόση ακόμη από την μυρωδιά. Να μην κάθεσαι πολύ μέσα απλά για να μην συνηθίσεις και δεν την οσφραίνεσαι πια. Το κατώι, παλιά κουζίνα με το διχτυωτό ψυγείο, με τα τεντζερέδια και τα κουζινικά της γιαγιάς και τα ποτηράκια που τώρα έχουν πάρει θέση μονάχα ως διακοσμητικά στο καφέ στρογγυλό τραπεζάκι του εγγονού. Ταξίδεψαν κι αυτά όπως και τόσα άλλα αντικείμενα από αυτό το κατώι. Το κατώι που τις δεκαετίες τις όχι και τόσο τελευταίες έχει πάρει τη μορφή της αποθήκης με τις πιο γλυκές αναμνήσεις. Με τα τρία μεγάλα βαρέλια έτοιμα να υποδεχτούν τον οίνο του κάθε νέου Σεπτέμβρη. Από το πατητήρι της αυλής κατευθείαν μέσα τους. Μέχρι να σφραγιστούν να κλείσουν πάλι από την αρχή και να κάνουν το κρασί να περιμένει, να μεστώσει, να κοκκινίσει να μπει περήφανα στη νταμιτζάνα και στη κάθε γιορτινή κανάτα. Ξανά. Το πατητήρι, αυτή η μεγάλη γούρνα, πεντακάθαρη κάθε του τρύγου γιορτή να υποδέχεται στον πέτρινο πυθμένα της, τις πατούσες να λιώσουν κάθε τσαμπί, κάθε ρόγα σταφυλιού που είναι πρόθυμη να δώσει το νέκταρ της, τον οίνο της. Μέχρι να καλυφθεί ξανά για το υπόλοιπο έτος με τάβλες ξύλινες σαν να ’ναι η σκέπη του. Αυτό το πατητήρι που φύλλα θα γεμίσει πάλι, πράσινα από τη μουριά και της συκιάς πλατύφυλλα, μέχρις ότου ξεραθούν. Σαν το κρασί λοιπόν που θα μεστώνει, η υπομονή όλης της διαδικασίας είναι γαϊδουρινή, αυθεντική, γλυκιά πριν γίνει ξύδι το περίσσευμα της. Πριν γίνει τσίπουρο το πρώιμο περίσσευμα της.