Ελέφαντας.

Εφήμερα μέσα στο βράδυ, μέσα στην επανάληψη,  να δημιουργείς την απόλαυση της σάρκας, την ηδονή  της χαράς. Εφήμερα να πλάθεις την ιστορία σου και το παραμύθι σου με το τέλος που έχεις προπλάσει. Και το ζεις, και το ζεις εφήμερα ξανά και ξανά από συνήθεια, από επανάληψη. Από χρόνο σε χρόνο. Να βιάζεσαι να δεις το τέλος του όταν αυτό έχει τελειώσει. Εφήμερα.
Και φτάνεις στον ανεμόμυλο κάτω από το φεγγάρι του Αυγούστου από μια συνήθεια που σε έκανε να τρέξεις επειδή φοβήθηκες ότι θα ξεχάσεις. Κι όμως έφτασες ως εκείνη την άκρη, του ανεμόμυλου, μακριά από όλους τους αέρηδες που θα σε πήγαιναν αλλού. Στο αλλού που δεν κατάφερες να μάθεις και δεν κατάφερες να ανακαλύψεις ούτε κι απόψε. Έμεινες εφήμερα να κοιτάς τις σκιές μπροστά σου να περνάνε και να στέκονται πιο πέρα, εκεί, αλλά πιο πέρα. Με ένα μπουκάλι μπύρας που αφήνει την μυρωδιά της στην ανάσα σου για μια στιγμή, όσο να ξημερώσει. Όσο να σε ξεπλύνει το αλάτι. Όσο να επιστρέψεις στις όχι πια και τόσο συνήθειες που τόλμησες να αφήσεις να ξεχαστούν. Για να ξαναφύγεις μακριά για να ψάξεις την ουσία του εφήμερου αφουγκρασμού.
Και να φοβάσαι τις σκιές που πέρασαν από μπροστά σου μήπως και σε καταραστούν που δεν τις γνώρισες έστω και εφήμερα, έστω και από την λάθος ερμηνεία του εφήμερου. Και να βιάζεσαι. Και να γυρνάς πίσω στο μπροστά. Να χάνεσαι. Να χάνεσαι στα χνάρια που είναι ολοφάνερα μπροστά σου.
Πόσο θα ήθελα να πατήσω πάνω σε αυτά τα χνάρια επειδή κάποιος θέλησε απλά να μου δείξει τον δρόμο και αφήνοντας με να ανακαλύψω τις πτυχές του. Πόσο θα ήθελα να είμαι ο χρόνος που θα κλείνει μέσα στη ροή του όλο το σταθερά εφήμερο συναίσθημα. Πόσο θα ήθελα να έχω τον ενθουσιασμό του κάθε σωστά εφήμερου μεσημεριού μαζί σου μη έχοντας τι να κάνω μέσα σε όλα αυτά που τρέχουν και με τρέχουν τόσο. Πόσο θα ήθελα να μπορώ να σου μιλήσω για όλα αυτά τα εφήμερα που μοιάζουν μοναδικά και αιώνια και νοσταλγικά και σκληρά ερωτικά. Πόσο θα ήθελα να έχω τον χρόνο που με περνάει συνειδητά στο άχρονο  μαζί σου και μετά με αφήνει μοναχό μέσα στο σαρκίο μου. Στον ιδρώτα μου και στο αίμα μου. Με μια αίσθηση προσμονής και καθετί ακραίο μα συγκινητικά μονότονο. Πόσο θα ήθελα να δω μια πτυχή του δικού μου εφήμερου εαυτού για να πω την επόμενη κιόλας στιγμή πως αυτό είμαι.
Πόσο θα ήθελα να είμαι ένας ελέφαντας για όλα αυτά που μου διάβασε ένας φίλος απόψε μέσα στη βαβούρα του αλκοόλ μέσα στον έρωτα του για τα μάτια που δεν είχε απόψε μαζί του και όμως τα είχε. Ένας ελέφαντας γιομάτο παιδική φωνή. Γιομάτο χαρά και θλίψη για το μακρινό ταξίδι του εφήμερου.

Αργά.

Χάθηκα μέσα στις κατακόμβες των συρμών. Εκείνο το βράδυ χάθηκα και τράβηξα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μέχρι το τέρμα και έπειτα πάνω σε δυο ρόδες να τρέχω να ξεφύγω από το βλέμμα σου. Χάθηκα και ψάχνω ακόμα. Και περιφέρομαι μέσα στις σκοτεινές διαβάσεις. Θέλω να βγω μα με πιάνω να μην μπορώ να κάνω βήμα μπρος μήτε βήμα πίσω. Στάσιμος και ασταθής να προσπαθώ να πιέζω την σκέψη μου να διαλύω την φαντασία μου. Μα σε ψάχνω ακόμα. Μέσα σε κορμιά που καίνε, μέσα σε κορμιά που δεν έχουν την μυρωδιά σου. Κι αλλάζω βλέμμα και χαμηλώνω την όψη μου και σκεβρώνω για να μην φαίνομαι. Για να είμαι άλλος, να είμαι μια χελώνα μέχρι να μου περπατήσεις και πάλι την πλάτη με τα ακροδάχτυλα σου. Μέχρι να αφήσεις την ανάσα σου να ανατριχιάσει τον κάθε πόρο του κορμιού του δικού μου. Μέχρι να μυρίσω τα χνώτα σου.
Χάθηκα και ακούω πάλι μουσικές που μου’μαθες να χορεύω σε ρυθμούς δικούς σου ακόμα και όταν απ’έξω έμοιαζε η όψη μου βράχος δύσκολος να σπάσει. Και με έσπασες. Ήρθες και με έσπασες. Και σκαρφάλωσες ξυπόλυτος στις κοφτερές, στις αλείαντες οπές. Και τις μαλάκωσες για να με φτάσεις. Για να σε φτάσω. Και τώρα πέφτω. Και τώρα χάθηκα χωρίς να είμαι σίγουρος σε ποια έξοδο να βαδίσω. Και το αστείο ναι το αστείο είναι πως δεν βλέπω κανέναν λαβύρινθο μπροστά μου. Μονάχα ευθείες σαν δρόμους μεγάλους και πλατιούς έτοιμους να τους τρέξεις. Μα σαν χαμένο στοίχημα τους περπατάω αργά, τόσο αργά που ο ιδρώτας δεν βγαίνει από κανένα μάτι. Χάθηκα μα αυτό που με κινεί είναι η στάση στην πρώτη στην μία σκέψη.