Χριστούγεννα.
Ευχές. Οικογένεια. Φίλοι. Φιλιά. Αγκαλιές. Αγάπη. Χαμόγελα. Εκπλήξεις. Χαρά. Να
τα ψάχνεις όλα αυτά κι άλλα τόσα απελπισμένα για να δείξεις σε εσένα τον ίδιο
πως είσαι καλά. Για να μην στεναχωρείς κανέναν
γύρω σου. Τα ψάχνω.
Μπαίνω
συχνά στο Μετρό αυτές τις μέρες και βλέπω στους συρμούς βαλίτσες να τρέχουν και
να αλλάζουν σταθμούς. Άλλες να ζορίζονται κι άλλες να χαίρονται που αλλάζουν τους
προορισμούς τους. Την έχω κι εγώ τη δική μου βαλίτσα, μπρός - πίσω στους ίδιους
σταθμούς. Να κάνει πως ζορίζεται μα να φτάνει. Και ψάχνω αυτά τα χαμένα
Χριστούγεννα που πρέπει ή που θέλεις να κάνεις εκπλήξεις σε αυτούς που αγαπάς
και να μοιράζεσαι μαζί τους την όποια αυθόρμητη χαρά ανιδιοτελώς. Και είχα κι
εγώ μια έκπληξη χθες στο σπίτι μου μέσα, που λείπω όμως από αυτό. Στολίσματα
και λαμπιόνια να μου γελάνε τα μάτια. Και σκεφτόμουν από πότε χάθηκαν τα συναισθήματα
αυτά της έκπληξης μέσα στα δικά μου Χριστούγεννα. Κάπου εκεί στο
δυο-χιλιάδες-τέσσερα, πιάνω τον εαυτό μου να χαίρεται πραγματικά γι’αυτές τις γιορτές
της αγάπης. Ύστερα κάπου τις έχασα και με χάσανε κι αυτές, αφού δεν τους έδινα τη
σημασία που τους άξιζε. Και ‘κάναν υπομονή μάλλον, με πείσμα ότι θα τις ξαναβρώ,
μα κουράστηκαν και νευρίασαν μαζί μου αφού τώρα είναι μια καθημερινή σαν
Κυριακή και τα ραδιόφωνα παίζουν τραγούδια άγνωστα στα ακούσματα μου. Κι
έρχονται όλα δεύτερα.
Το Φως δυνάμωσε χθες για να Φωτίσει όλους εμάς με πνεύμα
και χαράς αγάπη. Τι στο καλό συνέβη και δεν σήκωσα τα μάτια μου ψηλά να το δω,
να με εκτυφλώσει και να θυμηθώ. Φοβάμαι πως αν ζητήσω μια ευκαιρία ακόμα μήπως μου
νευριάσει κι άλλο. Κι έτσι επιστρέφω στους απλούς συλλογισμούς. Αγάπη να
υπάρχει, Υγεία και Αγκαλιές ( και φιλιά) και Φιλιά. Έστω και δεύτερα μέχρι να μας
γίνουν πάλι πρώτα, μοναδικά, αναγκαία, αβίαστα. Έστω και καθυστερημένα. Το
σίγουρο είναι πως μπορεί να τα ζητήσει κανείς ή κάποιος. Και ίσως τα πάρει.
Ίσως και όχι. Μα θα τα έχει ζητήσει. Ευχές, έχω ευχές. Μα πόσο να ενοχλήσεις
αυτές τις μέρες που όλοι θέλουν να έχουν τα χαμόγελα τους με τους δικούς τους ανθρώπους.
Και κλείνεις τις ευχές με τις τυπικές σου λέξεις για να είναι όλα ήρεμα. Ούτε φωνές,
ούτε απαιτήσεις. Μακάρι να ήμουν με τους φίλους μου. Μακάρι να ήμουν με την
οικογένεια μου. Μακάρι να ήμουν με τον άνθρωπο που νιώθω ότι μοιράζομαι αγάπη. Μα
είμαι με όλους αυτούς με τον δικό μου ή όχι τρόπο.
Έπρεπε
να σπάσει μια κούπα πορσελάνης στον νεροχύτη για να γελάσουμε συνωμοτικά και να
τρέξουν μερικά λεμόνια από χέρι δοσμένα για να θυμηθούμε ότι υπάρχει και αυτή η
αυθόρμητη χαρά και τα γέλια που δεν είναι ενοχικά. Είναι Χριστούγεννα.
Μα
μη μιλάς πολύ. Και μην λες πολλά. Είναι Χριστούγεννα κι αν μη τι άλλο,
δικαιούμαστε όλοι να περάσουμε καλά και δυνατά. Έστω και δεύτερα. Για φέτος. Έστω
και χωρίς καφέδες, δίχως μπαράκια και ξέφρενα ξενύχτια με αλκοόλ και γέλια
σαρκαστικά. Γιατί οι περιστάσεις απαιτούν άλλα, και τα υποδεχόμαστε γιορτινά
ακόμη και με το ζόρι. Θα κυριαρχήσει το πνεύμα των Χριστουγέννων. Έχουμε καιρό
ακόμη. Και θα περιμένω με πείσμα και θα τα ζητήσω πάλι. Πως θα έρθουν κάποια
Χριστούγεννα που θα γελάμε από το πρωί και θα στολίζουμε και θα βγαίνουμε στους
δρόμους και θα αγκαλιαζόμαστε και θα φιλιόμαστε. Θα έρθουν σίγουρα. Ίσως όχι τα
φετινά. Μα θα έρθουν. Για φέτος δώσαμε χαρά μονάχα εκεί που πρέπει και που δεν μας
πονάει η δυσκολία. Κι έτσι οι γιορτές είναι καλές. Και φέτος.
