Αύγουστος ήτανε.

Αυτούς τους Αυγούστους θα ψάχνω πάντα απ’εδώ και στα επόμενα καλοκαίρια. Τους Αυγούστους που πηγαίναμε εκδρομές. Που ξυπνούσαμε στη δροσιά του πρωινού για να φτιάξουμε το κολατσιό της διαδρομής.
Που πατούσαμε ξυπόλυτοι στα ζεστά μάρμαρα για να μην  κάνουμε φασαρία στην ηρεμία του πρωινού ξυπνήματος. Θα τους αναζητάω πάντα αυτούς τους Αυγούστους που φτάναμε στις παραλίες γεμάτοι χαμόγελα και δεν βρίσκαμε ποτέ έναν ίσκιο. Σαν λες και ήθελε ο ίδιος ο ήλιος να μας κοροϊδέψει που θα μας κάψει γλυκά. Και εμείς γελούσαμε μαζί του συγκαταβατικά. Τις βουτιές θα ψάχνω και τα πιτσιρίκια που μας κατάβρεχαν  πριν το θαλασσινό νερό φτάσει ως τη μέση. Μα πιο πολύ θα ψάχνω, θα αναζητάω αυτή την ευτυχία της στιγμής, ακόμη και της επιστροφής. Ήταν πάντα φόβος αυτή η επιστροφή. Από οπουδήποτε. Μονάχα από τις εκδρομές στη θάλασσα δεν την φοβόμουν και κράταγα την ευτυχία σφιχτά μέχρι την επιστροφή εκείνη. Μέχρι να δύσει ο ήλιος, να ξεραθεί το αλάτι πάνω στο κορμί και να το κάψει. Μέχρι να κλείσει η πόρτα πίσω μας και να μείνουν οι λινές κουρτίνες να ανεμίζουν μέσα στο σπίτι. Αυτό το αεράκι θα ψάχνω πάντα, του Αυγούστου, στον καναπέ με σβηστά τα φώτα, να σκάει πάνω μας και να δίνει ανάσα στο ιδρωμένο από το αλάτι, κορμί. Και να γελάμε. Θεέ μου ναι, να γελάμε χωρίς ενοχή, να γελάμε χωρίς φόβο μήπως και κάποιος μας το στερήσει. Αυτούς τους Αυγούστους θα ψάχνω και θα περιμένω πάντα, τώρα που μείναμε σε άδεια σπίτια και τα μάρμαρα δεν θέλουν επαφή με το πάτημα μας.