Δεν είχα ποτέ μου πρότυπα και δεν έχω πρότυπα ούτε μέχρι και σήμερα. Λίγο αργά για να βρω την ανάγκη να τα δημιουργήσω τώρα. Δεν ονειρεύτηκα ποτέ ότι θέλω να μοιάσω σε κάποιον και κανείς δεν με ενέπνευσε. Ίσως γι’αυτό να μην έμαθα ποτέ την ολοκληρωμένη ιστορία κάποιου και ίσως φρόντισα ασυνείδητα να μην τη μάθω. Δεν θαύμασα ποτέ κανέναν τόσο πολύ ώστε να θέσω στόχο στις σκέψεις μου και στους επηρεασμούς μου ώστε να τον γνωρίσω και να μάθω από αυτόν πώς να κινούμαι. Ακόμη δεν έχω βρει και ίσως πια να μην έχω αυτή την ανάγκη εφόσον ποτέ δεν την είχα, να μοιάσω σε αυτόν ή αυτήν. Τον διάσημο ή άσημο για πολλούς και διάσημο σε εμένα. Δεν παρακολούθησα ποτέ την ζωή, την πορεία, την εξέλιξη ενός κάποιου άλλου, και δεν ζήλεψα ποτέ τους συμμαθητές μου που ίσως ήταν καλύτεροι από εμένα στα σχολικά θρανία ώστε να τους ακολουθήσω ώστε να τους ξεπεράσω. Η πορεία δική μου και ο χάρακας στα χέρια μου. Να τραβήξω, να τραβάω τις δικές μου ευθείες και να σβήνω τις παύσεις ή με παύσεις τα σημεία που τελικά δεν μου άρεσαν που δεν μου αρέσουν. Δεν κοίταξα ποτέ τι θα πει ο άλλος για να το πω καλύτερα ή για να το πω στα ίδια χωρίς να τον αναφέρω. Με πατρόναραν και ξεπαρτονάρισα. Μα το πρότυπο μου ίσως είναι εγωκεντρικό ή ακόμη-ακόμη και εγωιστικό. Σίγουρα όμως δεν το έχω προσδιορίσει. Δεν πήρα κανέναν στο λαιμό μου και δεν απαξίωσα κανέναν, επειδή θα έκανα το όποιο λάθος ή θα το έκανε αυτός. Το δικό μου λάθος και όχι το δικό του που θα έπρεπε ή ίσως να κάνω εγώ ώστε να μου δικαιολογηθώ και να τον δικαιολογήσω ότι του έμοιασα, ότι τον απογοήτευσα χωρίς καν να το ξέρει. Ότι τον έριξα από το βάθρο του. Και ίσως να μένουν όλα ημιτελή αν δεν μου αρέσουν στην πορεία, αλλά λογαριασμό δεν θα έχω να δώσω σε κανέναν. Ούτε και στον εαυτό μου αφού ούτε κι αυτόν θεωρώ ως πρότυπο μου. Τελικά. Δεν διάβασα μέχρι το τέλος κανέναν φιλόσοφο και δεν κραύγασα ποτέ για κανέναν τραγουδοποιό. Δεν ζήλεψα και έτσι δεν ονειρεύτηκα κανενός την καριέρα ώστε να πάρω τα ήδη πατημένα του βήματα για να τα κάνω τα δικά μου. Δεν έχω τρέξει ποτέ σε κανένα καμαρίνι και δεν είχα ποτέ κανένα αυτόγραφο κανενός ηθοποιού, κανενός καταφερτζή του συναισθήματος μου. Δεν έχω αγαπημένες μουσικές και δεν απάντησα ποτέ συγκεκριμένα στην ερώτηση «τι μουσική σου αρέσει, ποιο συγκρότημα είχες σε αφίσα μικρός». Όλα στο μέτρο και με όποια επίγνωση ίσως και με όποια απώλεια γνώσης. Μα χωρίς απωθημένο.
