Αργά.

Χάθηκα μέσα στις κατακόμβες των συρμών. Εκείνο το βράδυ χάθηκα και τράβηξα προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μέχρι το τέρμα και έπειτα πάνω σε δυο ρόδες να τρέχω να ξεφύγω από το βλέμμα σου. Χάθηκα και ψάχνω ακόμα. Και περιφέρομαι μέσα στις σκοτεινές διαβάσεις. Θέλω να βγω μα με πιάνω να μην μπορώ να κάνω βήμα μπρος μήτε βήμα πίσω. Στάσιμος και ασταθής να προσπαθώ να πιέζω την σκέψη μου να διαλύω την φαντασία μου. Μα σε ψάχνω ακόμα. Μέσα σε κορμιά που καίνε, μέσα σε κορμιά που δεν έχουν την μυρωδιά σου. Κι αλλάζω βλέμμα και χαμηλώνω την όψη μου και σκεβρώνω για να μην φαίνομαι. Για να είμαι άλλος, να είμαι μια χελώνα μέχρι να μου περπατήσεις και πάλι την πλάτη με τα ακροδάχτυλα σου. Μέχρι να αφήσεις την ανάσα σου να ανατριχιάσει τον κάθε πόρο του κορμιού του δικού μου. Μέχρι να μυρίσω τα χνώτα σου.
Χάθηκα και ακούω πάλι μουσικές που μου’μαθες να χορεύω σε ρυθμούς δικούς σου ακόμα και όταν απ’έξω έμοιαζε η όψη μου βράχος δύσκολος να σπάσει. Και με έσπασες. Ήρθες και με έσπασες. Και σκαρφάλωσες ξυπόλυτος στις κοφτερές, στις αλείαντες οπές. Και τις μαλάκωσες για να με φτάσεις. Για να σε φτάσω. Και τώρα πέφτω. Και τώρα χάθηκα χωρίς να είμαι σίγουρος σε ποια έξοδο να βαδίσω. Και το αστείο ναι το αστείο είναι πως δεν βλέπω κανέναν λαβύρινθο μπροστά μου. Μονάχα ευθείες σαν δρόμους μεγάλους και πλατιούς έτοιμους να τους τρέξεις. Μα σαν χαμένο στοίχημα τους περπατάω αργά, τόσο αργά που ο ιδρώτας δεν βγαίνει από κανένα μάτι. Χάθηκα μα αυτό που με κινεί είναι η στάση στην πρώτη στην μία σκέψη.