Στο κύμα.

Δυο φεγγάρια και τρεις ήλιοι. Τόσα χρειάστηκαν  για να ξυπνήσουν όλα. Μερικά σύννεφα πιο πέρα για να ακουστούν τα κύματα που χτυπούν πάνω στον κουρασμένο βράχο...σαν λάγνος περιμένει να μουσκέψει ξανά πριν προλάβει να νιώσει τους πόρους του να σβήνουν.

Κι ακούγονται οι μουσικές σου ξαφνικά. Που στα δυο φεγγάρια κι άλλα τόσα περασμένα άκουγες και άκουγα καθώς χωνόμουν στη πολυθρόνα και βυθιζόμουν δίχως ώρα, δίχως να θέλω να καταλάβω πως μετρούσαν όλα τα λεπτά αντίστροφα μέχρι να φύγει ο πρώτος ήλιος, να βγει ο δεύτερος, ο τρίτος. Μόνο μουσικές, μονάχα βλέμματα και απέραντη σιωπή. Τόση σιωπή που λόγος δεν τολμούσε να εισβάλει.

Μα αρκούσαν όλα. Πέρασε η ώρα ακαθόριστη και μόνη έγνοια να τρέξει λίγο τσάι ακόμη στην λευκή πορσελάνη, να την ζωγραφίσει. Δεν θα πετάξω τίποτα. Μα αρκούσαν όλα. Και τίποτα δεν άλλαξε από την πρώτη σκέψη. Ώρα να κοιμηθείς πρίγκιπα είπε ο λόγος της σιωπής και φύσηξε τόσος αέρας που θρόισε η κάθε κίνηση στο δωμάτιο του κύματος.

Δυο λόγια να ακουστούν...μα πόσα παραπάνω να πει μια σιωπή αντίκρυ στη σιωπή. Μόνο το βλέμμα αρκεί. Αυτό το βλέμμα με το μικρό χαμόγελο να συμπληρώνει την κάθε σκέψη.

Και παραλογίστηκαν όλα. Και γίνηκαν όλα. Ανοιγόκλεισε ο κύκλος πάλι σε δυο φεγγάρια και τρεις ήλιους. Να γίνουν όλα, δίχως να φτωχέψουν από τις σκέψεις. Βρίσκοντας  το τρίτο φεγγάρι στις πίσω συνήθειες.

Τις πρόσκαιρα ξεχασμένες που γελούσαν χαιρέκακα μέχρι να χαθούμε ξανά μέσα τους. Το επόμενο φεγγάρι. Τον επόμενο ήλιο. Ο χρόνος να σβήσει. Ξανά. Η σιωπή να πάρει την θέση. Μέχρι.